Abstrakcja w sztuce

W pierwszej i drugiej dekadzie XX wieku artyści znużeni sztuką przedstawiającą zaczęli eksperymentować z formą coraz bardziej oddalając od figuratywności. Pablo Picasso czy Georges Braque defragmentowali przedmioty, ukazując je jednocześnie z różnych perspektyw, dając, tym samym początek kubizmowi. Fowiści, wprawdzie pozostali przy przedstawieniach ale stosowali całkowicie arbitralne kolory w swoich obrazach.

Za pierwszą abstrakcję przyjmuje się akwarelę Wasyla Kandyńskiego, powstałą w 1910 roku. Jest kompozycją zróżnicowanych kształtów, przypominających organiczne formy. Niezależnie od Kandyńskiego swój własny język abstrakcji rozwijali Kazimierz Malewicz, autor słynnego czarnego kwadratu oraz Piet Mondrian, założyciel neoplastycyzmu. W latach 50-tych ukształtowały się różne oblicza abstrakcji od malarstwa opartego na geście, jak action painting, do geometrycznych kompozycji w nurcie op-artu.

W odniesieniu do abstrakcji ze względu na poszukiwania formalne i paletę środków wyrazu plastycznego można zastosować podział na abstrakcję geometryczną i niegeometryczną. Do geometrycznych kierunków zaliczymy, między innymi: suprematyzm, neoplastycyzm czy konstruktywizm. Wśród niegeometrycznych tendencji i nurtów znajdują się, na przykład, color field painting czyli malarstwo barwnych płaszczyzn, czy ekspresjonizm abstrakcyjny.

W malarstwie abstrakcyjnym dzięki rezygnacji z odwzorowania rzeczywistości kolor i forma mogą w pełni wybrzmieć. Artysta koncentruje się na tworzeniu różnych układów kompozycyjnych, bada połączenia barw i płaszczyzn.